Pizza Hawaii and the American way of living

Na een paar dagen in het hectische Waikiki beach, reisden we verder naar het ruige noorden van Oahu. The North Shore. Dé surferskust. We gingen met de bus, via het bekende Pearl Harbour. De historische trekpleister waarin op een duidelijke en interessante manier in beeld wordt gebracht wat de slag van Pearl Harbour voor de Amerikanen heeft betekend. Wat een groot verschil is met de andere oorlogsmusea die we zagen, is dat men hier zowel de Amerikaanse als de Japanse kant van het verhaal belicht. Met de boot bezochten we ook het scheepswrak en het monument van de USS Arizona, een van de gezonken oorlogsschepen. Omdat dit wrak een monument status heeft is er vanaf het moment van zinken niks meer aan veranderd. Zelfs de overleden inzittenden schijnen met de boot te zijn vergaan. Dit schip lekt nog elke dag olie, wat goed te zien was op het water oppervlak. Het was een interessante, maar ook trieste beleving om hier te zijn.

Om onze reis te breken, en om onszelf weer wat positiever te stemmen, maakten we ook een stop bij de bekende en ó zo toeristische Dole plantage. Jeweetwel, die van de ingeblikte ananasjes! De Dole shop verkoopt alles. Alles in het geel en alles met ananas geur of smaak. Grote plantages waren er niet te zien, die bevinden zich allemaal in Azië. Maar het ijsje was lekker. En het is ons eindelijk duidelijk waarom de pizza Hawaii pizza Hawaii heet.

Aangekomen in The North shore genoten we met volle teugen van de surfers die de monster-waves trotseerden. Ongelooflijk hoe hoog deze golven zijn, en met hoeveel geweld ze op de kant denderen. Als zwemmer mocht je helaas niet het water in, hiervoor is de zee te ruig. Niet voor niks worden de surfhelden dan ook overal geëerd, en herinnerd als ze hun leven hebben geriskeerd in de golven.

In Hawaii konden we al een beetje kennismaken met de Amerikaanse way of living. In San Francisco konden we hier niet omheen. Wat een wereldstad is dat! Deze stad is continu in leven. We zagen ontzettend veel verschillende mensen, helaas zagen we ook ontzettend veel daklozen. San Francisco is mega snel gegroeid op het gebied van Internet en technische bedrijven. Dit heeft ervoor gezorgd dat de huizenprijzen (te) snel gestegen zijn en mensen zich verkeken op de mogelijkheden die deze groei bood. In bepaalde wijken lijken er meer mensen op straat te wonen dan in de huizen, het verschil in welvaart is heel duidelijk zichtbaar.
Een van de dingen die we graag wilden doen, was het bijwonen van een sportwedstrijd. Een activiteit waarbij je de echte Amerikaanse sfeer kunt ervaren. We kozen de ijshockeywedstrijd tussen de San José Sharks en de Nashville Predators. Onderweg naar San José ontmoetten we een trouwe Sharks fan, zij kon ons mooi alle ins en outs van de sport vertellen zodat we goed voorbereid aankwamen. Helaas mocht onze support niet baten. We verloren met 3-1. Toch was het een spannende game met een goede sfeer. 

Twee dagen gingen we op pad met een van onze reismaatjes uit Vietnam en Myanmar. Zij woont namelijk in San Francisco en had ons uitgenodigd om bij haar te verblijven en de stad en omgeving te verkennen. Deze twee dagen hebben we kunnen zien hoe de Amerikanen leven. Grappig om te zien dat zo'n westers land toch ook verschilt met de Nederlandse opvattingen.
Net als in Nederland heeft 'de Amerikaan' de behoefte aan koffie na het wakker worden. Daarom sprongen we meteen in auto om langs een take away te rijden voor een bakkie. Omdat we ook wel honger hadden was de volgende stop de donut-tent, maar een half uurtje rijden vanaf de koffie. Tegen die tijd was het ook tijd voor een tweede bak en kochten we broodjes voor onderweg. We maakten een prachtige wandeling langs de Californian Redwoods, de hoogste bomen uit de omgeving. s'Avonds was het tijd voor hotdogs.
De Amerikaanse huizen zijn groot en hebben ook mega-keukens, ik vraag me af waarvoor. In ieder geval hebben we genoten en gelachen om deze levensstijl. Stiekem is het ook wel heerlijk dat alles binnen handbereik is natuurlijk.

Dit zal in Cuba wel anders zijn. We zitten momenteel op het vliegveld, klaar voor vertrek. Naar verwachting zijn we pas 24 maart weer bereikbaar, als we in Miami zijn. Maar wie weet, valt het mee en kunnen we een beetje wifi oppikken ergens.
In ieder geval, we hebben er weer zin in!