El zapatero

El zapatero; de schoenmaker

"Mia, Mia!" Er wordt luid over de galerij geschreeuwd. Het galmt extra doordat het een soort inham is. In tegenstelling tot de andere steden die we in Cuba hebben bezocht is Havana druk en groot. Er is hoogbouw. In het centrum zijn de meeste gebouwen 4 of 5 verdiepingen hoog en heeft ieder gezin zijn eigen verdieping. Mia is de bovenbuurvrouw, en Mia zou moeten weten waar wij een schoenmaker kunnen vinden. Voordat we het onze casa-vrouw gingen vragen, hadden we het woord opgezocht in de offline app van google translate.

Het internet in Cuba is waardeloos. Het is sowieso pas sinds 16 maanden mogelijk om hier op internet te gaan. Tot groot genoegen van de bevolking natuurlijk. Elk stadje heeft een pleintje. Tegenwoordig is er op die pleintjes een hotspot en kan de hele stad daar, tegen betaling, gebruik van maken. Je moet hier wel wat geduld voor hebben. Je moet lang wachten in de rij om een wifi-kaartje te kopen, om vervolgens met een tergend langzame verbinding een pagina te openen.
Als je naar Cuba gaat moet je dus vooraf wat voorbereidingen treffen. Gelukkig zijn we al een tijdje aan het oefenen om ons verstaanbaar te maken in het Spaans. En gelukkig is google translate offline beschikbaar.
Daarnaast hebben we de kaart van Cuba kunnen downloaden en hadden we onze eerste accommodatie via Airbnb geboekt.

Gezien de geschiedenis en politieke situatie in Cuba, krijgen mensen een laag salaris en gaat er veel geld om in de publieke sector. Daarnaast is het tegenwoordig toegestaan om wat centen voor jezelf te verdienen. Daarom is een gedeelte van de inwoners, naast hun eigen beroep, ook casa eigenaar en taxichauffeur. Omdat de toeristen-sector een lucratieve buisiness is, behoren zij nu tot de hogere stand. Zo lucratief soms zelfs, dat je er niet vreemd van moet opkijken als een chirurg is gestopt met werken om taxichauffeur te worden.
Een casa particular is een homestay, een kamer in het huis van een local waar tegen betaling ook ontbijt en diner bij zit. Een perfecte manier dus om de locale mensen te steunen.

Op het moment dat Mia ons in het Spaans wil wijzen waar wij een schoenmaker kunnen vinden, verschijnt de andere buur aan de balustrade boven ons. Hij kan het wel doen zegt hij. Hij heeft goede lijm en zal de schoenen eerst even wassen voordat hij de zool weer vastplakt. We nemen de trap naar boven en geven de schoenen aan de zojuist begonnen zapatero.

Na onze eerste casa hebben we niks meer hoeven regelen. Omdat je internet niet kunt naslaan gaat in Cuba alles via via. De señorita van de casa in Santa Clara heeft een vriendin die een casa in Trinidad heeft. Een telefoontje was genoeg. De buurman heeft een taxi collectivo, en kon ons dus tegen betaling brengen. Aangekomen in Trinidad werd er keurig een telefoontje gepleegd naar Santa Clara, om te melden dat we goed waren aangekomen.

Omdat de US-Dollar is afgeschaft als wettig betaalmiddel in Cuba, is er sinds wat jaren de Convertible. Een Cubaanse munteenheid die de dollar vervangt. Daarnaast heeft Cuba nog zijn eigen munt, de Peso.
Toeristen worden geacht te betalen in CUC, de converible. Locals betalen met de Peso. Je kunt wel snappen dat er tussen deze twee munten een groot waardeverschil is, en dat de toeristen vaak een tikkeltje meer moeten betalen dan de locals. Bijvoorbeeld factor 20.
Toch worden de CUC's ook door locals gebruikt, want met Peso's kun je alleen maar basisproducten kopen. Tot voorkort mochten de Cubanen alleen maar deze producten aanschaffen en was er geen luxe te koop. Tegenwoordig kunnen ze ook luxeproducten kopen, als ze CUC's hebben tenminste. Oorspronkelijk had je alleen Peso-winkels, waar alleen de hoognodige producten te koop zijn zoals, groenten, rijst, tandpasta, zeep en rum. Om een fles mineraalwater te kopen heb je CUC's nodig. Zo zie je maar waar hier de prioriteit ligt!

Niet voor niks wordt er om 11 uur 's morgens al aangeboden om een Cuba Libre, Mojito, of andere cocktail te drinken op het terras en is de sfeer op de pleintjes al vroeg 'gezellig'. Ook kent iedere Cubaan wel een medewerker in de tabaksfabriek en kan iedereen voor jou aan goedkope, uiteraard top kwaliteit, sigaren komen. Dat er nog wordt gereden in oldtimers uit de jaren '50 en het tweede transportmiddel de paard en wagen is, zegt niks over de onderhandelingskwaliteiten van de Cubaan!

We kopen een flesje Havana Club rum, maar dan wel de speciale.
Als we aanbellen bij onze bovenbuur, en hij vol trots de gerepareerde en schone schoenen overhandigt, weigert hij een vergoeding, maar het flesje rum kan hij niet afslaan. We krijgen een hand en een tandloze lach. Met een glimlach lopen we de trap af naar onze eigen casa.

Cuba heeft ons een eerste kennismaking gegeven met de Midden-Amerikaanse cultuur. We zijn dan ook enthousiast om volgende week naar Guatemala te gaan.
Vandaag zijn we geland in het moderne Miami, om nog even een paar daagjes te genieten van de luxe voordat ons Latino avontuur zich vervolgt!