Ozzie speeddate

Twee en halve week hadden we. We durfden het bijna niet te zeggen. "Hoeveel maanden blijven jullie?" "Uhh... twee en halve week.." In Australië is reizen heel normaal. In Australië kijkt niemand raar op als je met je backpack uit de bus komt. Alle backpackers eten uit de supermarkt en iedereen heeft een smoezelig plastic tasje met restjes van het avondeten bij de lunchstop van de bus. Australië is duur dat wisten we van tevoren, zeker wanneer je het vergelijkt met Azië. Het kost wat, maar je krijgt er veel voor terug.

Het is heerlijk om in een bed te slapen zonder drie keer te hoeven kijken of er geen vieze beesten inzitten. Of op een wc bril te kunnen zitten, in plaats van erboven te moeten hangen. Alles is hier superschoon en super goed geregeld. Misschien zelfs een beetje té! Men houdt hier met alle scenario's rekening. Wanneer je uit de bus stapt word je tot twee keer toe gewaarschuwd dat er een afstapje is en dat je mogelijk je hoofd zou kunnen stoten als je je bagage uit het ruim pakt. Als je in het park loopt word je erop attent gemaakt dat je op het pad moet blijven omdat er vogels broeden in de struiken. Maar dat je wel moet oppassen dat het pad glad kan zijn als het heeft geregend. Alle zwembaden zijn voorzien van veiligheidsinstructies, kinderhekjes en borden waarop staat dat je niet te lang je adem in mag houden onder water.

Niet alles is overdreven, op het strand word je gewaarschuwd voor gevaarlijke kwallen. Die zwemmen er helaas ook, daarom mag je niet overal de zee in. En dat is jammer, want de golven zijn fantastisch! Je hebt gegarandeerd zand in je badkleding als je een golfje meezwemt naar de kant!
Een keer hebben we ons dan ook gewaagd aan een surfles. Heel succesvol waren we nog niet, maar het was erg leuk. Surfen zit trouwens ingebakken in de cultuur. Je moet niet raar opkijken als je een breedgeschouderde man van middelbare leeftijd met een surfboard onder zijn armen ziet lopen. Waarschijnlijk waaien de blondgeverfde haren onder zijn petje uit en word je begroet vanachter zijn spiegelende zonnebril. "Hello little sweetheart" of "g'day mate" is ook heel normaal om tegen elkaar te zeggen. Zelfs als je met een rollator loopt.

Na een paar dagen Sydney zijn we gevlogen naar Townsville. Vanuit daar hebben we een stukje oostkust afgelegd tot en met Brisbane. We hebben een paar mooie wandelingen gemaakt. Ook hebben we de bekende eilanden bezocht, de Whitsunday's en Fraser eiland. Natuurlijk hebben we genoten van de wilde zee en de witte stranden. Vanaf de boot hebben we eindelijk eens dolfijnen gespot en behalve in de opvang op Magnetic Island hebben we ook twee koala's in het wild gezien! Het feit dat deze beesten zo'n 20 uur per dag op dezelfde plek slapen maakt het spotten wel iets makkelijker, als iemand er ergens een gezien heeft kun je er namelijk op je dooiegemak heenlopen en heb je nogsteeds een vrij grote slagingskans. Met wilde kangaroes is dat ietsje moeilijker. Wij hadden het geluk, en de kangaroe de pech, dat we voorin de bus zaten toen er een groot exemplaar de weg over hupte. De bus op de rem, de kangaroe een tandje bij, alles ging net goed bleek uit de zijspiegel als we de chauffeur mogen geloven.

Aangekomen in Christchurch, Nieuw Zeeland, wordt het spotten van wilde dieren iets beperkter. De komende vijf weken zullen we het moeten doen met de hoop een zeldzaam klein kiwi vogetje te zien. Met 12 uur tijdverschil met Nederland zijn we op de verste bestemming aangekomen en kunnen we nu dus echt zeggen dat we ons 'aan de andere kant van de wereld' bevinden. Over twee nachtjes kunnen we de camper ophalen waarmee we in 30 dagen eerst nog verder naar het zuiden gaan rijden, om in Auckland te eindigen. We hebben er veel zin in!