Mingelaba

05:10 Uur, de wekker gaat. Langzaam worden we wakker, buiten is het nog aardedonker. In de verte klinkt het gebed van een monnik. We kleden ons aan en lopen met slaperige ogen de trap af. Ons scootertje staat al klaar. Met een vriendelijke "mingelaba" worden we begroet. Het lijkt nog nacht als we voorzichtig rijden over de stoffige wegen, met enkel het licht van de koplamp. Gelukkig hebben we deze weg gisteren al gereden en weten we precies bij welk zandpad we moeten afslaan. De frisse wind bezorgt ons kippenvel.

We zijn niet de enigen. Op blote vloeten, met een zaklamp in onze handen beklimmen we de ongelijke stenen treden. Aangekomen op de top valt er al een beetje licht op de honderden torentjes die we vanaf hier perfect kunnen zien. Bagan telt ongeveer 4000 tempels en pagoda's. We hebben een vierde nacht bijgeboekt omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen.

Na enige tijd piept er een dun zonnestraaltje boven de horizon uit. De gouden pagoda naast ons begint te glimmen. Heel langzaam warmt de omgeving op en krijgt het uitzicht meer kleur. In de verte bollen de luchtballonnen op en zweven geluidloos ons gezichtsveld binnen. We zwaaien naar naar de mensen die erin zitten.

Terug op de zandpaadjes crossen we nog enige tijd tussen de oranjekleurige ruïnes totdat de zon in onze nek brandt. Zelfs na drie dagen blijven we nieuwe paadjes en nieuwe tempels vinden.

Bij het klooster is het een drukte van jewelste. Veel locals, een handje vol toeristen en honderden monniken verzamelen zich rondom de stupa. Moeilijk om je voor te stellen dat alle mannen hier een periode in hun leven aan het boeddhisme wijden als monnik. De kleine monnikjes komen veelal uit het weeshuis naast het klooster. Straks zullen ze zich verspreiden over de straten om eten te verzamelen wat ze krijgen van de mensen. Gezamenlijk zullen ze ontbijten, dit hebben we mogen zien in een dorpje vlakbij Mandalay. We kwamen daar met de fiets doorheen en hebben toen een tijdje rondgelopen bij het klooster. Toen we er 's middags nog eens langsreden werden we uitgenodigd om mee te lunchen bij een viering van een groep locals die, rijst met bonen, zittend op onze hurken. En dat terwijl we van alle kanten op de foto werden gezet.

Fantastisch hoe vriendelijk en open de mensen hier zijn. Overal waar je komt klinkt de vriendelijker groet "mingelaba." Van de taal alleen al krijg je een glimlach op je gezicht. De mensen hier lachen veel en zien er heel tevreden uit. Een beetje moeilijk soms om hun gezichten goed te lezen, want volgens traditie hebben veel mensen, vooral vrouwen, gele klei op hun gezicht. Alsof ze hun wangen hebben geschminkt. Overal waar je komt maken locals een praatje met je. Vol trots willen ze je dan ook hun tempels laten zien.

Dit is dan ook waar we onze dagen in Bagan aan besteden, tempels kijken. Inmiddels is het tegen negenen en beginnen onze buiken te knorren. Tijd voor het ontbijt. De dag is nog maar net begonnen...