Het zijn die kleine dingen

Inmiddels zijn we in Nepal, in de Himalaya, aan het startpunt van een vijf daagse trekking. Daarover later meer.
Hieronder het laatste verhaal van Myanmar. Wat we nog niet eerder hebben kunnen posten vanwege een slechte internetverbinding.

Reizen met de bus is niet fantastisch. De wegen zijn hobbelig de airco staat koud. De ritten duren altijd meerdere uren, een hele nacht, of soms nog langer.
Een fantastisch idee was dan ook om gedurende onze busreis Bagan - Inle lake uit te stappen in Kalaw. Een plaatsje zo'n 50 km voor Inle lake. Prachtig in de bergen, lekker fris en een waterig zonnetje. Heerlijk! Soms kan het zo fijn zijn om weer eens sokken aan te mogen. Grappig dat je kunt genieten van zoiets kleins.

Vanaf Kalaw hebben we ons achter in de bak van een Jeep laten droppen in de middle of nowhere. We zijn toen samen met 7 andere backpackers en een gids te voet naar Inle lake gegaan middels een twee daagse trekking. Het mooiste aan de trekking was dat we alleen maar over kleine wandelpaden liepen. Dwars door de rijstvelden en sesam plantages. Het verwonderde ons dat sesam groeit in knalgele bloemen. Prachtig om hier doorheen te lopen en enkel het gezoem van honderden bijen te horen. Boven aan de berg wachtte ons nog een fantastisch uitzicht over de vallei. De regenboog maakte het plaatje helemaal af.

Toen we s'avonds aankwamen bij de homestay was het al bijna donker en waren we moe en bezweet. De regenton met emmertje water werd onze douche. Je bent dan heel blij met de laatste straaltjes zon waaraan je jezelf kan opwarmen voor de koude nacht begint. Het eten smaakte meer dan lekker. In Myanmar is het een belediging om eten te laten liggen. We deden met zijn negenen dan ook ons uiterste best om alles op te krijgen onder het genot van lokaal bier, wat hier in flesjes van 640 ml wordt geserveerd.

De tweede dag werden we vroeg wakker, liggend met zijn allen op de grond onder warme dekens. We hoorden de geluiden van het dorp, kippen koeien en varkens beginnen namelijk geluid te maken zodra het licht wordt. Met de dauw in het gras en kippenvel op onze blote benen begonnen we aan de tweede dag. Aangekomen bij het meer smaakte de verse avocado overheerlijk en was de oversteek met de boot, in het zonnetje, een ware beloning. Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat de warme douche en het zachte bed in het hostel ons heel goed deden.

Bij Inle lake hebben we nog drie dagen rondgevaren over het meer en gefietst door de omgeving. Dat de wijn in de wijngaard niet smaakte als de Franse was van ondergeschikt belang toen we de zon achter de bergen konden zien verdwijnen.

Van de honderden tempels die we hebben mogen aanschouwen, kon de Shwedagon Pagoda in Yangon natuurlijk niet ontbreken. De crème de la crème van alle pagoda's, het boegbeeld van de stad. Een grote gouden top die je vanuit elke hoek ziet stralen. Schitterend in de zon en s'avonds verlicht. Als je denkt dat het ooit verveelt dan heb je het mis. Het is elke keer weer even magisch om dit soort bouwwerken, en alle monniken, te mogen aanschouwen.

Het boeddhisme zie je overal terug in Myanmar, er is geen stad zonder tempels en er gaat geen dag voorbij zonder monniken in het straatbeeld.
Toen een van de monniken in de stad was overleden liep iedereen uit om hem een laatste dienst te bewijzen, inclusief wij. Oke, we hebben de plechtigheid niet alle zeven dagen bijgewoond, maar hebben in een middag een goed beeld kunnen krijgen van het belang van het geloof hier.

Inmiddels zitten we in het vliegtuig naar Kathmandu. We hebben onze lange overstap in Kuala Lumpur dragelijk kunnen maken met een bezoekje aan de KFC. Benieuwd naar wat Nepal ons gaat brengen genieten we nog steeds met volle teugen.