Het lokaal hospitaal verhaal

(Omdat er weinig toonbaars bij zit, houden we de foto's bij dit verhaal beperkt.)

Zeven dagen zijn we al op Java. Zeven dagen al in dezelfde plaats. Een nieuwe record voor ons. Dit ook niet geheel vrijwillig. Oorspronkelijk was het dan ook de bedoeling om na drie dagen door te reizen naar de volgende plaats. Helaas is dat mislukt.

Op de derde dag hadden we een combiticket gekocht voor de twee grote tempelcomplexen, de Borobudur en de Prambanan. Echter, beiden hebben we niet gezien. We waren al door de entree toen ik mij plotseling niet goed voelde. We stonden verdorie onderaan de trap, toch was liggen op een bankje verleidelijker dan naar boven lopen en te zien krijgen wat ons duur betaalde geld waard was. Omdat het niet beter ging is Wouter iemand gaan halen. Die meneer nam zijn taak heel serieus en haalde mij op met een ambulance om naar de eeste hulp te gaan van het Indonesische "rode kruis."

De medicijnvoorraad was ruim, naast paracetamol had de meneer namelijk ook jasmijnthee met vier suikerklontjes voor mij en smeerde hij een paar druppels eucalyptusolie op mijn buik. Toen had hij gedaan wat hij kon. Ik mocht nog best even blijven liggen daar, dan kon Wouter in de tussentijd een taxi naar de kliniek regelen.

De taxi rit duurde anderhalf uur, niet echt een pretje wanneer je je superziek voelt, maar goed, we hadden alle hoop op de 'echte' dokters van de kliniek.
Daar aangekomen moesten we even slikken en bleven wat twijfelend bij de ingang staan. Overal zaten en langen mensen te wachten, op de deurmat een krijsend kind en overal klonken geluiden die niet zo gezellig waren.
Toen de dokter ons zag binnenkomen waren we meteen aan de beurt. Ik voelde me bezwaard tegenover de wachtende mensen, maar was blij dat ik kon gaan liggen. Na het meten van mijn bloeddruk en hartslag was de conclusie van de dokter simpel. Ik had te pittig gegeten. Met paracetamol en amfetamine werden we naar het guesthouse gestuurd. Hier gingen we heen met de becak, een fietstaxi. Het was toch maar een klein stukje. Wel jammer dat de meneer verkeerd fietste en we vervolgens een half uur onderweg waren.

'Thuis' ging ik meteen naar bed en viel in slaap. Toen ik wakker werd bleek Wouter ook ziek te zijn geworden. We zijn met onze kleren aan in bed beland en hebben de nacht overleefd met zes flessen water en veertig graden koorts al zwetend onder onze ventilator.
De volgende ochtend leek het, op advies van onze reisverzekering en vakantie dokter Evelien, beter dat we ons zouden laten onderzoeken op tropische ziektes, in een internationaal ziekenhuis.

En hop, daar gingen we weer.
Het ziekenhuis was letterlijk en figuurlijk een verademing. Een grote oprijlaan, eigen taxi balie, marmeren vloer, de airco op 15 graden... net een vijf sterren hotel.
We konden bij een huisarts terecht, nadat we via de reisverzekering een guarantee of payment hadden gekregen. Even bellen dus, wachten op de mail en terug naar de balie dus.
De huisarts wilde ons bloed laten testen op malaria en dengue. Dus op naar het laboratorium. Tenminste, na het telefoontje en mailtje van de verzekering dan. Want ook hier was het nodige papierwerk vereist.

De uitslag was gelukkig goed. Geen malaria, geen dengue. Wel een virus. Maar daar zijn pilletjes voor. Tenminste, na de toestemming van de verzekering dan.
En zo zitten we nu hier, drie dagen later. Inmiddels in een hotel met airco en een goed bed. Langzaam knappen we op. Hopelijk kunnen we snel weer door met onze reis en krijgen we een herkansing voor de Borobudur en de Prambanan.

Ach, niemand heeft gezegd dat reizen alleen maar zonneschijn is... we hebben nog genoeg tijd en genoeg mooie ervaringen in het verschiet.
En ook dit was een hele ervaring.