Borneo!

Ons Borneo avontuur loopt al bijna op zijn eind. Weer moeilijk te omschrijven hoe geweldig we het hebben. Deze keer doen we een poging aan de hand van een paar losse verhaaltjes.

De knipbeurt
Aangekomen op Borneo beseften we dat we al een maand aan het reizen zijn. Dat we zo lang onderweg zijn was vooral te zien aan het kapsel van Wouter. Tijd voor een knipbeurt dus! In Kota Kinabalu gingen we op zoek naar een kapper en vonden er een vlakbij ons hostel.
Toen we binnen keken zagen we dat het er wel een stuk primitiever uitzag dan we in Nederland zijn gewend, maar de nog geen 1,80 euro voor een behandeling trok ons over de streep. Een beetje spannend was het wel. Van tevoren hadden we een foto opgezocht van Wouter met kort haar, als voorbeeld. De kapper wilde hier echter niks van weten, knippen is knippen. Grofweg begon hij Wouters haar te bewerken, de blonde plukjes gaven een mooi contrast aan de, met zwarte haren bezaaide, vloer. Het resultaat mag er zijn, we kunnen er weer een maandje tegenaan!

Het durian restaurant
De durian. Wie kent hem niet? Iedereen die weleens in Azië is geweest kent deze grote stekelige vrucht wel van de 'verboden mee naar binnen te nemen' bordjes in de hotels. Dit is niet voor niks, want hij stinkt een uur in de wind. Niet dat dat de Aziaten iets uitmaakt, de durian is een lekkernij. En voor lekkernijen wordt grof geld betaald. Wij vonden het tijd om ons er ook eens aan te wagen en schoven aan in een van de durian 'restaurants' langs de weg. Een kraam met daarachter lange tafels met plastic krukjes en uiteraard handschoentjes tegen de geur. De smaak van de Durian was niet vies, maar ook zeker niet lekker. De textuur is vrij melig en na twee stukjes vraag je je af waarom je hier eigenlijk aan bent begonnen. Het gezin naast ons was dan ook heel blij dat wij onze durian-experience daar beëindigden en hen onze restjes gaven.

Mt. Kinabalu en de Liwagu trail
Na twee dagen stad werd het voor ons tijd ons in de natuur te begeven, want dat is de reden dat we naar Borneo zijn gegaan. Mount Kinabalu leek ons een goede plek om te starten. Al een stuk in het binnenland en al lekker primitief. De hut waarin we sliepen had een geweldig uitzicht en bood ons een breed assortiment aan nachtvlinders en andere insecten. Samen met een groep Belgen hebben we ons dan ook kostelijk vermaakt met het zien van al het leven rondom de hut. Ook leerden we dat vogelspinnen altijd met zijn tweeën komen. Dit leverde uiteraard leuke taferelen op. De Liwagu trail was een wandeltocht door de jungle die ons, naast mooie foto's, twee dagen aan spierpijn heeft gebracht. Het was het absoluut waard. We klommen via een pad van zes kilometer naar het uitzicht punt. We zagen de natuur en het weer veranderen naar mate we hoger kwamen. Uiteindelijk stonden we dan ook in de regen terwijl het beneden droog was gebleven.

Jungle kamp
Meer uren met de bus, een minivan en een boot richting het midden van Borneo ligt het kamp van Uncle Tan. De echte Tan leeft niet meer, maar zijn werkwijze wordt eervol in stand gehouden door de lokale fanatiekelingen. Elke drie dagen arriveert daar een groep toeristen om wandel tochten te maken, 's nachts met de boot te varen en te zien hoe mooi de jungle is.
Samen met nog zeventien andere toeristen en wat lokale gidsen gingen wij dit avontuur aan. Wat betekent dat we sliepen onder een afdak op een dun matrasje met klamboe. Ook kon je er alleen jungle-showers nemen, wat inhoudt dat je jezelf met een emmer nat gooit met water uit de rivier. De eerste nacht was dan ook even wennen. De jungle maakt in de nacht een oorverdovend kabaal van insecten, kikkers en allerlei andere beesten. Sommige spullen moesten we trouwens opbergen in plastic bakken, dit vanwege de apen en ratten die graag rondsnuffelen opzoek naar eten. We hadden een gezellige groep waarmee we 's avonds nog wat biertjes dronken en genoten van de locals die losgingen op hun gitaren en de tafels als drumstel gebruikten.We zagen veel vogelsoorten, krokodillen, makaken, neusapen en zelfs op afstand een nest met een oerang oetan. We leerden hoe we 's nachts dieren konden vinden door onze zaklampen vlak voor ons gezicht te houden en te kijken naar reflecterende oogjes. Pas op dat moment merk je dat je in de jungle constant word bekeken door honderden spinnen.

FC Jungle maffia
Ondanks dat de omstandigheden in het kamp naar eigen zeggen spartaans zijn, is er wel een voetbalveld. Van zand weliswaar. De gidsen zijn bloedfanatiek en trainen dagelijks voor een toernooi waaraan ze willen meedoen. Het komt dan ook goed uit dat er elke keer nieuwe toeristen arriveren. Wouter was dan ook erg enthousiast hieraan mee te doen. Op de laatste dag werden zelfs de lokale vrienden uitgenodigd, het andere team uit de jungle, om een derby te spelen. Het was een spannende wedstrijd. FC Jungle maffia won door de steun van de toeristen uiteindelijk van de lokale vrienden met 11-6.

De ontmoeting
Toen we vanmiddag na de trip weer terug in Sepilok kwamen konden we het niet laten om nog een jungle trail te lopen. Heel toevallig hadden we het er net over dat we de oerang oetan graag nog wat beter hadden willen zien, toen we een hoop geritsel hoorden in de bomen boven ons. Plotseling zagen we er twee zitten, heel dicht bij! Toen we voorzichtig dichterbij kwamen om een foto te maken reageerde de grootste op Wouter door een stok naar hem te gooien. Met een bonzend hard deden we voorzichtig een paar stapjes achteruit. Deze aap, maar vooral wij waren duidelijk aan het aftasten hoe we op elkaar moesten reageren. Toen we ons kalm hielden hebben we bijna een half uur naar ze mogen kijken zonder dat er andere mensen in de buurt waren. Uiteindelijk vertrokken ze door boven ons het pad over te steken.

We zitten helemaal vol van alles wat we gedaan en gezien hebben op Borneo.
Toch gaan we weer door. Morgenochtend vertrekken we om 's avonds aan te komen in Yogyakarta, Java. En uiteraard; we hebben er weer zin zin!