Cambodja, de Mekong en het mysterie van de Loempia

De klamme hitte die constant om je heen hangt merken we nauwelijks nog op. Wanneer we over straat lopen laten we ons niet meer opfokken door hysterisch getoeter. Een hurkwc in een schuurtje zonder bromvliegen noemen we schoon. Douchen kan niet zonder de wastafel en wc nat te maken en de volledige badkamer om te toveren tot een waterballet. Een maaltijd van meer dat drie euro is duur. Het is niet gek om een scooter te zien rijden met vijf mensen erop. Of je nu een monnik passeert, een koe of een gefrituurde spinnenverkoper, het kan hier allemaal.

Azië. Daar zijn we inmiddels zo aan gewend dat we ons niet meer zo snel verbazen. Al is er wel een ding, waar verkopen ze hier de Vietnamese loempia's? Ik had verwacht dat we in Vietnam op elke hoek van de straat wel een kraampje zouden zien zoals bij de feel good market op Strijp-S. Niets is minder waar, het barst hier van de kraampjes, maar niet met loempia's...

Eergisteren zijn we de Mekong overgestoken en Vietnam binnen gegaan. Op het eerste gezicht niet heel anders dan Cambodja. Toch is het anders.

Cambodja is een land wat hard werkt aan de toekomst. Nog geen veertig jaar geleden heerste er een wrede oorlog. Van de, destijds, 8 miljoen inwoners zijn er bijna twee miljoen om het leven gekomen tijdens het regime van de Rode Kmer. De extreem communistische heersers wilden een nieuwe staat opbouwen, hiervoor hadden ze mensen nodig die ze konden vormen. Alle mensen werden uit de steden gedreven en werden gedwongen te werken op het platteland. Mensen die enige intelligentie hadden werden om het leven gebracht. Dit bepaalden ze op een simpele manier, was je arts, leerkracht of had je een andere wat hogere functie, dan was je je leven niet zeker. Sprak je meerdere talen, had je buitenlandse boeken in huis, of droeg je een bril? Dan had de Rode Kmer al genoeg reden om je te martelen en te laten sterven. Elke familie in Cambodja kent dan ook wel mensen die in deze verschrikkelijke tijd het leven hebben verloren.

Reizend door Cambodja merk je dat het land getekend is. Dit zie je terug op een positieve manier, doordat men hard werkt bedrijven te runnen en het toerisme op te bouwen door middel van accomodaties en restaurants. Daarnaast draaien er veel sociale projecten en zie je veel vormen van 'responsible tourism' waarbij de kansarmen worden gesteund. Maar ook de treurige kant van het leven is in Cambodja goed zichtbaar. Het eerste bericht wat ik schreef, over de pubstreet met de tuktuk bars, geeft niet het beeld van het land wat ik zou willen schetsen. Op straat zie je veel bedelaars en straatkinderen. Cambodja is meer dan een 'gek Aziatisch land' waar alles kan.

Een van de dingen waar we enorm van hebben genoten was de fietstour die we deden, samen met een local. De organistie waar we de tocht boekten steunt het goede doel en laat lokale studenten op de fiets de stad presenteren aan toeristen. Hierdoor kregen we een inkijk in verschillende wijken, bezochten we een tempel waar we een monnik spraken en aten we bij mensen thuis. Ook hebben we een bezoek gebracht aan het circus, een circus waarbij kansarme jongeren een toekomst wordt geboden. Wat was het goed om het enthousiasme van die gezichten te zien stralen!

Verder hebben we in Siem Reap natuurlijk de bekende tempels van Angkor bezocht. De hoofdtempel Angkor Wat is het grootste religieuze bouwwerk ter wereld. Maar dat is niet alles, Angkor telt namelijk tientallen tempels verspreid over een hele historische stad. Heel vroeg gingen we op pad om de zonsopkomst te aanschouwen. Daarna reden we een hele dag rond in een tuktuk om de meest indrukwekkende tempels en ruïnes te bekijken. Bijzonder om je te beseffen dat sommigen al meer dan duizend jaar oud zijn.

In de hoofdstad Phnom Penh hebben we het genocide museum en the killingfields bezocht. De keiharde overblijfselen van de oorlog. Het museum is het schoolgebouw wat destijds gebruikt werd als martelgevangenis, waarna de slachtoffers naar the killingfields werden gebracht om op gruwelijke wijze te worden vermoord. Het was schokkend om te zien dat er op de plaatsen van de massagraven beenderen en stukken kleding te zien waren, die vandaag de dag nog steeds naar boven komen.

We hebben in Cambodja trouwens veel per boot gereisd. Een heel comfortabele manier van reizen en ontzettend interessant omdat je zicht krijgt op het leven van de mensen die langs, en op de rivieren wonen. Zo zijn we een aantal drijvende dorpen gepasseerd. De naam zegt het eigenlijk al, een dorp op het water. Mensen leven in hutjes op palen of op omgebouwde boten en ze vervoeren zich dan ook met kleine bootjes. Grappig om te zien is dan ook dat de riviertjes straatnamen hebben, en de hutjes dus gewoon beschikken over een adres.

Ook hier in de Mekong delta is er volop leven op het water. Gisteren zijn we naar een grote drijvende markt geweest waar je, ook deze naam zegt het al, vanuit je bootje boodschappen kan doen bij andere boten. Je moet er vroeg bij zijn om het te kunnen zien, daarom waren we al om 6 uur van de partij. Je kunt je vast voorstellen hoe blij ik was met mijn kopje koffie op het water bij zonsopkomst.

Momenteel zitten we in een homestay op een eilandje middenin de Mekong Delta. Erg leuk, want hier zijn alleen maar kleine straatjes vol fruitbomen langs kleine riviertjes. Het idee was dan ook om het eiland per fiets te verkennen. Helaas zitten we nu al een hele middag onder ons bamboedakje omdat het pijpenstelen regent. Over een uurtje zullen we de familie gaan helpen met koken. Morgen hopen we wat meer van het eiland te kunnen zien middels een klein bootje. Als het droog is tenminste!

Hoe is het weer in Nederland?