Als toerist in eigen land

Het is kwart over 8. Ik sta op het perron. Er zoeft een trein voorbij. Ik wacht op de mijne die over tien minuten vertrekt. Naast mij wachten nog meer mensen, iedereen is op tijd. Mensen lezen een krant, drinken waterige koffie uit een kartonnen beker of eten nog snel wat happen van hun boterham met kaas uit een plastic zakje.
Als de trein arriveert wacht iedereen geduldig, maar toch wat gehaast tot de mensen zijn uitgestapt en we zelf mogen instappen. We houden de deur voor elkaar open, maar maken geen oogcontact en zeggen niks.
Het is nog fris, sommigen hebben een jasje mee of een paraplu in hun tas, je weet maar nooit hoe het weer vanmiddag is.

Als we arriveren stappen er mensen uit de trein met hun fiets. Het is doodnormaal om je fiets mee te nemen om vervolgens sneller op je bestemming te kunnen aankomen. Ik besluit te lopen. Onderweg kom ik gespannen moeders tegen die een groepje kinderen begeleiden door het verkeer, de scholen zijn in hun laatste week voor de vakantie begint. Dus er zijn nog wat uitjes ingepland.
De laatste week, het einde is in zicht voor velen. Zo fris als ik me voel, zo laag hangen de wallen van mijn collega's en medestudenten. Het echte leven kan weer beginnen... Over 6 weken dan, want het is eerst vakantie...

Overal waar we komen kunnen we de mensen vestaan. Heel grappig dat je dan dus denkt, 'he, die persoon spreekt Nederlands!' Wat natuurlijk heel normaal is hier. Het water uit de kraan smaakt lekker en het is fijn dat je overal weet hoe het werkt en hoe je je moet gedragen. Een beetje jammer is het wel, dat hier geen lama's over straat lopen, mensen ons geen verse fruitsapjes schreeuwend over straat aanbieden voor bijna gratis, er geen rijen moniken wandelen met hun potten waarin ze eten verzamelen, of kindjes spontaan baginnen te springen en zwaaien omdat wij er zo wit en voor hen vreemd uit zien...

We genieten enorm van alle familie en vrienden die we eindelijk weer zien en mee kunnen bijpraten. Toch is het niet alsof het elf maanden geleden is. Behalve dat de kleine neefjes en nichtjes zijn gegroeid en een stuk wijzer zijn geworden, merken we aan de mensen geen verschil. Zelf zijn we ook niet veranderd. Althans, niet voor zover we weten.
Het was heerlijk om na Peru nog een paar daagjes te acclimatiseren in Madrid, waar we onze jetlag alvast konden uitslapen. Onze terugvlucht daarna was een eitje. Twee uurtjes nog, naar Eindhoven, lekker snel thuis. Fantastisch dat onze families en mijn vriendinnen stonden te wachten op ons. Wat waren we blij om iedereen weer gezond en wel te kunnen knuffelen. Dan pas besef je dat je elkaar toch wel hebt gemist. En dan pas merk je hoe gewoon het direct is om elkaar weer te zien!

Op onze eerste dag in Nederland zijn we gewoon lekker de stad in gegaan en hebben de spulletjes gekocht die we gemist hadden. Natuurlijk zijn we ons bewust van hoe goed we het hier hebben, natuurlijk zien we het verschil. Maar meer dan gewoon is het niet.

Of ik Engels spreek, wordt mij op de terugweg gevraagd. Mevrouw is hier toerist en google translate vertelt haar dat de NS site zegt dat ze moet overstappen en moet inchecken. Ze heeft maar 6 minuten, gaat ze dit wel halen? Ik stel haar gerust. Je pasje voor het apparaatje houden duurt maar een seconde, de treinden rijden op tijd, zoniet dan wordt dit gemeld via de borden, de omroeper en de website. Ik kan me maar al te goed voorstellen hoe ze zich voelt.
Grappig om weer aan de andere kant van dit soort conversaties te staan.
Ik leun nog even achterover, het zonnetje schijnt in mijn gezicht. Ik geniet van de gesprekken in de coupé en het prachtige landschap wat voorbij flitst.

Inmiddels zijn we bijna twee weken terug. Wouter is weer aan het werk op zijn kantoor. Ik heb inmiddels te horen gekregen dat ik full-time mag komen werken op een basisschool in Veldhoven.

We hebben enorm genoten van het delen van onze avonturen via deze blog. Nog meer hebben we genoten van alle leuke reacties, appjes en berichtjes van iedereen die ons heeft gevolgd. Bedankt voor jullie vertrouwen, medeleven en enthousiasme. Wij zullen deze reis nooit vergeten!