Spannende ritjes

We zitten allebei rechtop in bed. Wouter heeft de klamboe al opzij getrokken, klaar om te lopen. Een plots knisperend geluid en fel licht vulde de kamer. Zo snel als hij kwam is de steekvlam ook weer verdwenen. We hadden een houten hutje met dak van palmbladeren. We beseffen dat we geluk hebben gehad. De oplader van de laptop helaas wat minder. Deze is compleet gesmolten. Al een paar dagen valt er veel regen. In Palomino doet de stroom het nergens, er draait een dieselgenerator. Waarschijnlijk heeft de wisselende elektriciteit gezorgd voor een stroom piek of iets dergelijks.

Na het ontbijt worden we opgepikt voor de activiteit die iedereen in Palomino doet, tuben. Op een rubberen band meedobberen met de stroming van de rivier door de jungle, om te eindigen in de zee. Twee stoere kerels rijden voor, met twee stoere motoren. Wij moeten achterop en tegelijkertijd onze tube vasthouden. Meestal zij we principieel en stappen niet achterop zonder helm. Helaas is er geen andere optie, als je reist ga je soms over grenzen. De rit verloopt prima. Na een half uur wandelen door de jungle bereiken we de rivier en kunnen we beginnen. Het tuben is enorm relaxt. Behalve af en toe een slokje drinken of een banaantje eten hoef je niet veel te doen. Je ligt gewoon in die band, een beetje bruin te worden, kijkend naar de vogeltjes en de mooie natuur. Heerlijk! De twee uur op de rivier bieden ruimte om alles weer eens te overdenken.

Een tijdje geleden verbleven we een paar nachtjes in Finca Carpe Diem. Een hostel in de bergen omringd door jungle, watervallen en steile rotsachtige weggetjes. Ook hier was een mototaxi, zoals ze dat noemen, nodig. Druk pratend crossten we naar boven. Voor de bestuurders stelde dit niks voor. Voor ons weer fijn om heel boven te zijn gekomen en je spieren weer even te kunnen ontspannen.

Daarna kwamen we aan in Santa Marta, een plaatsje met gelukkig een winkelcentrum. Weer eens een perfect moment om onze Spaanse woordenschat bij te schaven. Want op school in Antigua hadden we toevallig niet geleerd hoe je uitlegt dat de laptop adapter is gesmolten door een stroompiek, en dat de laptop erg belangrijk is voor Wouter om te kunnen werken. En dat ze hem misschien kunnen maken, dat een nieuwe adapter ook prima is, of een universele wellicht ook werkt. Het grappige aan zoiets is dat je dit allemaal kan voorbereiden met behulp van internet. Maar dat er ook een moment gaat komen dat de verkoper terug gaat praten. In het rap Spaans, want wij klinken dan natuurlijk alsof we de taal goed beheersen.
Uiteindelijk hebben we een taxi moeten pakken naar een andere plek in het centrum. Daar zat een heel vaag winkeltje met een handige klusjesman. Hij is een uurtje zoet geweest met wat tangetjes en snoertjes en heeft een tijdelijke oplossing gevonden voor het probleem. De laptop kan weer aan de lader, maar de batterij raakt niet vol dus hebben we altijd een stopcontact nodig. Voor nu zijn we blij dat het ding weer aan de praat kan.

Inmiddels zijn we ook weer doorgereisd naar Salento, een plaatsje in de koffieregio van Colombia. Hoog in de bergen omringd door groene valleien. Een beetje fris, met veel regen. Ik geloof dat we nog nooit zoveel variatie in klimaten hebben gehad als in Colombia. De omgeving van Salento is prachtig. We kijken onze ogen uit tijdens een zes uur durende hike door de vallei van de waxpalmen, de hoogste palmbomen ter wereld. Zon 60 meter aan dunne rechte stam en dan helemaal bovenop een pluim aan bladeren. Je vraagt je af waarom ze zo hoog zijn, want ze steken meters boven de rest van de bomen uit. Waxpalmen groeien altijd met zijn tweetjes. Samen met hun maatje doen ze er zo'n 80 jaar over om een prachtig uitzicht over de vallei te krijgen.
Onze wandeling zet zich voort langs een uitzichtpunt en een huisje waar elke dag tientallen kolibries komen. Tijdens het laatste stuk wordt ons duidelijk waarom we rubberlaarzen en een poncho mee moesten nemen. We lopen langs de rivier over een pad wat ook al een soort rivier is geworden. We passeren zes hangbruggen en twee bruggen die bestaan uit twee boomstammen waarover je balancerend aan de overkant moet zien te komen, spannend!

Natuurlijk hebben we hier ook een koffieplantage bezocht. In de buurt van Salento zijn er genoeg! Wij kozen voor een kleine organische boerderij, gerund door een familie. Het was leuk om te leren dat ze peperplanten gebruiken om ongedierte op afstand te houden, dat ze bananenbomen planten voor schaduw en voldoende vocht en dan de fruitbomen zorgen voor afleidig voor de bijen en de wat zoetere smaak van de koffie. Uiteraard hebben we hier, en gedurende onze hele tijd in Salento veel en lekkere koffie gedronken.

Omdat we geen genoeg kregen van deze prachtige omgeving besloten we een dag langer te blijven zodat we ook nog een mountainbike downhill tocht konden doen. Relaxt zou je denken, met de jeep omhoog en dan racend naar beneden. Toch is het nog best een beetje spannend! Op hoge snelheid probeer je de losse stenen de omzeilen en niet weg te glibberen in de modder. Want ook hier hadden we natuurlijk een lekker regenbuitje te pakken.
Helemaal onder de modder kwamen we, heelhuids beneden. De combinatie van de prachtige uitzichten, de ruige weg en de adrenaline zorgde weer voor een fantastische ervaring.

Nog wel wat fantastische ervaringen te gaan, maar niet meer zo veel.. Over minder dan 50 dagen staan we weer met beide beentjes op de Nederlandse grond.
Tot die tijd...blijven we natuurlijk genieten!