De Galapagos

We zitten op de boot, onderweg naar de ongerepte kant van eiland Isabela. We stuiteren over de golven. De muur van water naast ons is zo'n 10 meter hoog, de wetenschap dat de oceaan hier 3000 meter diep is maakt het spannend. Middenop zee steekt een puntige rots uit het oppervlak, gevaarlijk manoeuvreren we hier omheen, dit is het punt waar de zeeën elkaar ontmoeten, dit is het punt wat veel dieren op de een of andere manier aantrekt. Op de rots zitten verschillende vogelsoorten, waaronder enorme pelikanen. Fregatten vliegen rondjes in de lucht. De donkere schauwen in het water zijn mantaroggen, in de verte cirkelt een kluwe haaienvinnen. Onderweg zagen we ook roggen springen, alsof het wateroppervlak een soort trampoline was. We zien bijzondere dingen hier, en vooral ook vaak en snel achter elkaar. Soms weet je niet waar je eerst moet kijken.
De kapitein vraagt ons de reddingsvesten aan te doen, we gaan de kust naderen. We moeten door de golven heen, ons laten 'aanspoelen' zonder tegen de rotsen aan te knallen. We wachten, er wordt gekeken, overlegd, getwijfeld... we wachten, lang naar ons idee. Dan opeens een gaatje tussen de ruige golven, vol gas spurten we er doorheen. Een beetje misselijk, maar vooral opgelucht zetten we voet aan wal.

Gisteren hebben we onze laatste dag op de eilanden gebruikt om een duiktour te doen. Een hele dag op de boot met een bezoek aan een strandje, een lunch op de boot en twee duiken bij Kickerrock. Een van de beste spots volgens velen. Ondanks de dikke wetsuits is het water koud! Bibberend dalen we af naar zo'n 20 meter. Behalve dat we veel vissen, zeesterren en veel schilpadden zien zoeken we vooral naar waar we voor komen, haaien. Naast de white-tip en black-tip shark, welke we al weleens hebben gezien, leven er hier twee bijzondere haaien die nog op ons verlanglijstje staan. De Galapagosshark is een stukje groter dan we gewend zijn, met een spitse gemeen kijkende kop. Wouter is de eerste hem ziet. De haai negeert ons natuurlijk, wij kunnen rustig even kijken. Later hebben we ook nog het geluk om gaandeweg een paar hamerhaaien te passeren. De duiken zijn absoluut geslaagd.

Op de eilanden zelf heb je de mogelijkheid om uitgebreid beesten te spotten. Soms is het bijna een dierenpark. Zeker wanneer de vissers terug de haven in komen en de vogels, pelikanen en zeeleeuwen komen smeken  om een stukje vis. Op de verlaten stukjes van de eilanden kom je soms grote landschildpadden tegen, en wij hadden het geluk om ook een groep flamingo's te zien chillen in een laguna.
Verder van de kust vind je pinguïns, zittend op de rotsen.
Met het snorkelen wijst de gids ons zelfs een zeepaardje. Dit hebben we nog nooit gezien! Een aantal dieren hebben onze interesse extra gewekt, hieronder een paar van deze ontmoetingen;

Ik sta tot mijn knieën in het koude water. Ik probeer moed te verzamelen om het trapje af te dalen, maar het water is wel erg fris. Wouter staat achter mij en trekt op dat moment zijn flippers aan.
Ineens zie ik naast me wat gespetter en wat vinnen boven water. Twee zeeleeuwen duiken plonzend om elkaar heen. Plots vergeten we wat ons tegenstond, pakken onze snorkels en duiken zo snel als we kunnen het water in. De zeeleeuwen zoeken contact. Als wij hun bewegingen imiteren worden ze nog drukker. Steeds komen ze snel op ons af gezwommen om op het laatste moment onder ons door te duiken. Wat een plezier!
Na een half uurtje spelen nemen we even pauze. We klimmen uit het water en ik zoek een plekje op een bankje in de zon. Niet snel daarna horen we geplof en gekreun op het trapje, een van onze nieuwe vrienden komt ook het water uit gekropen en installeert zich vlak naast mij. Wat een fantastische ervaring!

Wanneer we met de fiets arriveren komt de zoete geur van guave-fruit ons al tegemoet. De grote boomgaard in de hooglanden schijnt een perfecte plek voor deze oude wezens. De landschildpad is op veel plekken in de wereld uitgestorven maar op de Galapagos nog niet. Ooit had elk eiland zijn eigen soort, aangepast aan de specifieke omstandigheden van het eiland, en liepen er duizenden schildpadden rond. Helaas is dat nu niet meer het geval. Vroeger, toen de zeevaarders de eilanden ontdekten, werd de Galapagos namelijk een perfecte plek om voedsel in te slaan. Elk schip laadde per keer honderden schilpadden in het ruim. Op hun rug konden ze worden gestapeld en bleven een jaar leven zonder enige verzorging. Er zit een hoop vlees aan zo'n beest, dus de zeevaarders konden hier hun hele reis van eten.
Zelfs de vloot van Charles Darwin maakte zich hieraan schuldig. Echter, toen Darwin zich als onderzoeker op de eilanden vestigde kwam hij tot het inzicht dat deze dieren niet mochten uitsterven. Tegenwoordig hebben de eilanden nu een schildpadden research center met broedprogramma's. Dit is hard nodig want door de komst van de mens zijn er ook niet-native dieren op de Galapagos geïntroduceerd. Ratten, mieren, katten, ezels, zwijnen en koeien. Allen een gevaar voor de schildpad, de een omdat hij de eitjes of baby's kan doodmaken, de ander omdat hij hetzelfde eet als de schildpad en dus letterlijk het gras voor hun voeten wegmaait. Zonder hulp van de mens kunnen de eitjes hier dan ook niet veilig uitkomen.
In de boomgaard, maar ook op andere willekeurige plekken, komen wij regelmatig schildpadden tegen. We kunnen het niet laten om er steeds foto's van de maken, wat een prachtbeesten zijn het toch!

Zoals op de hele Galapagos geldt, de dieren hebben zich aangepast aan de leefomstandigheden op de eilanden. Ze hebben dan ook eigenschappen ontwikkeld die misschien wat vreemd zijn, maar wel hartstikke nuttig. Er leeft hier bijvoorbeeld een leguaansoort die heeft leren zwemmen. Heel logisch eigenlijk want op het vulkanische land valt weinig smakelijks te vinden. De zee-leguanen halen hun voedsel uit de oceaan. De eerste keer dat je ergens zwemt en je wordt ingehaald door zo'n leguaan kijk je natuurlijk wel wat vreemd op. Pootjes strak langs hun lichaam, kopje boven water en hun staart met een golvende beweging van links naar rechts. Zelfs de ruigste golven zijn voor hen geen probleem!
Opdrogen doen ze graag in het zonnetje op een rots, met zoveel mogelijk bij elkaar, naast elkaar en soms zelfs als een soort stapeltje op elkaar.
Geheel zonder risico is het niet. Om in het water te komen moeten ze de gevaarlijke weg over het strand afleggen. De kleintjes zijn dan erg kwetsbaar en rennen bijna hun pootjes onder hun lijfje vandaan op dit stuk. Soms zien we dat er een te prooi valt aan een vogel.
Wanneer ze groot zijn en hun huid dik en taai is geworden is het gevaar geweken. Met een nonchalance waggelen ze op hun gemakje rond en gaan voor niemand aan de kant. Zelfs de mens beschouwen ze enkel als een irritante paparazzi als je van dichtbij een foto maakt. Wat overigens voor veel beesten hier geldt.

Als je nieuwe schoenen hebt, dan wil je die showen. Zeker als ze mooier zijn dan die van je broer. Dit is precies wat de patas-azules dan ook hele dagen doen. De eilanden zijn de enige plek op de wereld waar deze vogels voorkomen. Op de een of andere manier heeft de evolutie hier bepaald dat de vogels blauwe voeten hebben. En wat zijn ze er trots op! Van onze gids leren we dat de blauwe tint van belang is in de rangorde van deze beesten. Hoe sprankelender blauw hun voeten zijn, hoe meer kans ze hebben bij het andere geslacht. We kunnen er dan ook geen genoeg van krijgen om te kijken naar de mannetjes die op een zo licht mogelijke steen gaan staan om vervolgens, met de veren geschikt en de snavel de lucht in, heen en weer te wippen van de een op de andere voet. De blauwe schoentjes zijn een paar maten te groot, waardoor het geheel er nogal komisch uit ziet. Een beetje zielig is het wel als de macho wordt overtroffen door een vers exemplaar met iets grotere en iets blauwere poten. Maar ja, ook op de Galapagos is het leven soms zwaar.

Zojuist zijn we aangekomen in Peru, onze laatste echte bestemming. Het begint op te schieten nu. We genieten nog zolang het duurt!