Las Amazonas

(Helaas zonder foto's omdat het internet dit niet toelaat... misschien dat ik ze later kan bijvoegen!)

Langzaam worden we wakker van de haan die maar blijft kraaien. De vogels fluiten en de zon schijnt steeds een beetje feller. Het is nog vroeg, het is nog fris. Maar dat zal niet lang meer duren. Wanneer de zon hoger staat en de luchtvoetigheid toeneemt is het zo benauwd. We smeren ons van top tot teen in met deet, trekken lange kleren aan en moeten ons ook nog tegen de zon beschermen. Het ontbijt staat klaar, we zetten een potje Salento-koffie en zijn klaar om aan de dag te beginnen.

5 Dagen zijn we in de Amazone geweest. In San Martin de Amucayaca om precies te zijn. Een klein inheems dorpje aan een zijtak van de grote Amazone rivier. Om hier te komen moesten we twee uur vliegen, waarvan zeker een uur boven het regenwoud. Vervolges vaarden we twee uur over de Amazone, met aan de rechterkant Colombia, links Peru en achter ons Brazilië. Bij de oever van de Amucayaca stapten we van de boot om nog een half uur met een klein bootje door het regenwoud te varen. Het is regenseizoen, er is daarom geen duidelijk onderscheid in rivier en jungle. Je kunt gewoon tussen de bomen doorvaren, want alles staat onder water.

Het dorp telt zo'n 200 mensen. Allemaal woonachtig in houte huisjes. Ze leven allemaal volgens oude tradities en gewoonten, geleerd van hun voorouders.
Toch is het dorp zich ook aan het ontwikkelen. Een paar uur per dag draait er een dieselgenerator die het dorp van elektriciteit voorziet. Even kunnen de koelkasten koelen, even kan de muziek op hard en kunnen de lichten aan. Koken gebeurt gewoon nogsteeds op vuur, douchen met regenwater en wassen in de rivier. Van de overheid heeft het dorp zonnepanelen gekregen, het is nu wachten op goedkeuring en het dorp zal worden voorzien van 24 uur per dag stroom.

Vooral de wat oudere dorpelingen vertellen dat de veranderingen voor hen snel gaan. De ontwikkeling die wij in Europa in de laatste 50 jaar hebben doorgemaakt, gebeurt hier in een generatie. Soms is het moeilijk om de jeugd te begrijpen, zij scheren hun haar zoals bekende voetballers, hebben een mobieltje en verlaten het dorp om elders te gaan studeren. De ouderen maken zich zorgen over het in stand houden van hun gewoonten en tradities.

Wij mogen vijf dagen mee op pad, te voet door de jungle, met de boot naar het nabijgelegen dorp, wandelen langs de landbouwgrond van het dorp en vissen op piranha's vanuit de kano. Helaas hebben we niet veel geluk, de piranha's laten zich niet zien. Ook het spotten van rivierdolfijnen is moeilijk, uiteindelijk zien we een van de twee soorten. Het is zo begroeid dat veel dieren zich goed kunnen verstoppen. We hebben niet het geluk gehad een jaguar, anaconda of miereneter te kunnen spotten. Wel zien we veel kleine dieren.

Elke dag gaan we met een andere gids op pad. Op deze manier verdienen locals de kost. Het toerisme begint ook op deze plekken te groeien. Voorheen werd er veel gehandeld in rubber, er staan veel latexbomen in het bos. Ook is er een tijd geweest dat de coca populair was in deze afgelegen gebieden. Er werd makkelijk gehadeld met Peru en Brazilië. Tegenwoordig doen ze nog wel aan handel van landbouwproducten met elkaar.
"De Amazone" is een regio op zich. Ver van de "gewone" wereld in de rest van het land. Ze hebben hier dan ook hun eigen regels, die soms in strijd zijn met de wetten van het land. Er is dan ook geen politie, de orde wordt door de mensen zelf gehandhaafd. Een speciaal team houdt de boskap in de gaten en controleert of het land gebruikt wordt waar het voor is bedoeld.

Als we terug komen van een lange dag wandelen en varen is het nog precies anderhalf uur licht. Tijd dus voor de belangrijkste activiteit van de dag, voetbal. Middenin het dorp ligt een betonnen veldje. Elke dag, 7 dagen in de week, wordt er gespeeld. En fanatiek! Het dorp telt een aantal teams die elke dag een wedstrijd spelen, hier wordt dan flink geld op ingezet. De mensen die niet spelen zitten op de tribune, dit is hét entertainment hier, elke dag opnieuw.
Wouter mag zijn kwaliteiten ook eens laten gelden. Hij is anderhalf keer zo groot als de meesten en scoort al vrij snel door te koppen. Vanaf dat moment wordt er bij elke kopbal van "die gringo" gejoeld, geklapt en gelachen.

Als dan 's Avonds de stroom aangaat laat Wouter een stukje Planet Earth zien op zijn laptop, hier hadden we het 's middags met de gids over gehad. Het is de aflevering over jungles. Vooral de Amazone komt er veel in voor. Voor we het weten is iedereen achter ons komen staan en genieten we van de, voor de locals, bekende dieren. Er wordt geklapt en aangemoedigd als de jaguar een kaaiman vangt.
De volgende dag kijken we, op "groot scherm" de aflevering over grasslands, onze gids wilde namelijk heel graag een keer olifanten zien. We zetten de afleveringen op een usb, de rest zullen ze ook nog wel gaan bekijken.

Op onze laatste dag bezoeken we de peuterschool. Vanuit de overheid wordt hier gewerkt volgens een strak programma. Zoals bij een consultatiebureau worden de kindjes goed in de gaten gehouden qua groei en gezondheid. Ook krijgen ze, volgens een vast menu, eten op school. Dit allemaal om kindersterfte binnen de inheemse volkeren te verminderen. Wij hebben wat schoolspulletjes gekocht in de stad en geven dit aan de juffen. Ze vertellen ons dat ze werken aan een nieuwe vorm, een peuterschool gecombineerd met een soort "buurthuis" voor de ouderen. Deze mensen zijn soms wat eenzaam en vinden het erg leuk de (klein)kinderen te zien opgroeien. Ik vertel hen dat dit in Nederland een van de modernste onderwijsvormen is. Nog een beetje trotser dan ze al waren nemen ze het compliment in ontvangst.

Wanneer we weer terug zijn in Leticia, valt het ons op hoe vreemd het eigenlijk is dat er een vliegveld is midden in deze afgelegen plaats. Onderweg naar Bogotá zetten we alles nog eens op een rijtje.
Wat een enorme verschillen kent Colombia. Vorige week waren we nog in Medellín, dé moderne stad van het land met hoge gebouwen en een compleet metrosysteem. Ook deze stad ontwikkelt zich in razend tempo. Plekken die een aantal jaren nog onbegaanbaar waren zijn opgeknapt. Oude kraakpanden waar veel drugs werden gebruikt zijn, grappig genoeg, nu ministeries van onderwijs of gezondheidszorg. Op de pleinen zijn lampen geplaatst, de stad is toegankelijk gemaakt voor iedereen, zelf de allerarmsten kunnen gebruik maken van het openbaar vervoer. Onderweg worden we vaak aangesproken door locals, ze bedanken ons dan dat we hun land willen bezoeken. Wat zijn ze trots, en dat mogen ze ook zeker zijn!

Gisteren hebben we dit fantastische land verlaten. We hadden er nog maanden kunnen rondreizen.
Bij het pakken van onze tassen vonden we in de toilettas nog een levend souveniertje uit de Amazone. Vier dagen heeft de tor weten te overleven met shampoo en tandpasta.
In de Galapagos hopen we ook wildlife te kunnen spotten. We zijn erg enthousiast, je ziet de foto's wel weer tegemoet!